Nie zamierzam rozczulać się nad swoim losem, bo tradycyjnie miałam w tym wszystkim dużo szczęścia: znalazlam pracę prawie od razu po przyjezdzie i dzięki temu spędzając praktycznie cały dzień jako kelnerka mogę układać sobie w między czasie w głowie trasy na które kupię bilety za zarobione w tym motłochu pieniądze.
Knajpa w której pracuje jest największa restauracją w anglii. Działa na zasadzie otwartego bufetu gdzie ludzie po zapłaceniu na wstępie jakiejś kwoty przez 2 godziny mogą jeść co tylko chcą, ile tylko są w stanie.
W praktyce wygląda to tak, ze poza małą częścią normalnych klientów, większość zachowuje się jakby po pół roku wyszła z dżungli i przyszła do nas na pierwszy posiłek.
Widziałam już ze 20 cudownych ozdrowień w ktorych osoby tak otyłe że musiały chodzić o kulach, zostawiały je oparte o blat żeby unieść 5 talerzy. Wyrzucam dziennie tyle jedzenia ze moglabym wykarmic pół afryki.
Nie przeszkadza mi ciężka praca, nie przeszkadza mi monotonnia ale spędzam 10 godzin dziennie w piekle konsumpocjonizmu. Ludzi przerażająco otyłych i jeszcze bardziej przerażająco bezmyślnych.
A potem, chociaż codziennie obiecuję sobie, że wrócę do domu i wyśpię się w końcu to Bristol ma cały czas tyle do zaoferowania, że noc powinna być 2 razy dluższa. Koncerty (ostatnio after z Public enemy), grile, puby, parki i port a wszystko tak klimatycze, że ciężko będzie wrócić do poznańskiej rzeczywstości SQ:-)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz